Η Εβίτα βγαίνει από το δωμάτιό της και με εντοπίζει να δοκιμάζω κόκκινο βερνίκι νυχιών. Δεν με έχει ξαναδεί να φοράω κόκκινο βερνίκι (σπανιότατο το φαινόμενο) και παθαίνει σοκ! Δεν ξέρει τι να κάνει από τη χαρά της!

Σαστισμένη, τρέχει να βρει την αδελφή της… Ακούω τα βιαστικά βήματα από τα ποδαράκια της σε όλο το σπίτι.

«Εβελίνα, Εβελίνα, γλήγολα! Η μαμά βάφει τα νύχια της κόκκινα!»

Βήματα από τέσσερα ποδαράκια. Έρχονται τρέχοντας ή μάλλον πετώντας!

«Ωωωω… Τι όμορφο…»
Κάθονται και καμαρώνουν.
«Πρώτη φορά τα βάφεις κόκκινα;»
«Ναι.»
«Μα τι όμορφη που είσαι μαμά… Έλα βάλε και λίγο κραγιόν…»
«Κάτσε να βάλουμε κι εμείς λιπγκλος…»
«Τι ώρα έρχεται ο μπαμπάς; Θα τρελαθεί όταν θα σε δει!»

Μετά από λίγο ακούνε κλειδί στην πόρτα. Τρέχουν προς τα κει…

«Μπαμπά, μπαμπά κλείσε τα μάτια σου! Σου έχουμε μια έκπληξη!»
Τον παίρνουν από το χέρι και τον φέρνουν μπροστά μου. Κι επειδή (από ένστικτο;) ξέρουν ότι οι άντρες δεν τα εντοπίζουν εύκολα κάτι τέτοια, του το λένε κιόλας: «Η μαμά έβαψε τα νύχια της κόκκινα!»

Ο μπαμπάς τους ενθουσιάζεται (και καλά…) Οι μικρές πετάνε στα σύννεφα. Είναι ευτυχισμένες! Τι ωραία που είναι η ζωή.