Αποδοχή

Το δύσκολο κομμάτι στη διάγνωση αυτισμού

Όσοι γονείς έχουν έρθει αντιμέτωποι με μια διάγνωση αυτισμού, που τους ανακοινώθηκε σε κάποιο γραφείο αναπτυξιολόγου, σίγουρα γνωρίζουν ότι το πιο δύσκολο κομμάτι είναι η αποδοχή της διάγνωσης.

Μέχρι τη στιγμή που θα ακούσουν τις λέξεις από τα επίσημα χείλη και θα πάρουν το σχετικό χαρτί στα χέρια τους, εκείνο που τους χαρακτηρίζει είναι η άρνηση.

Η άρνηση να δεχτούν ότι κάτι συμβαίνει, ότι το παιδί τους δεν έχει την τυπική ανάπτυξη που έχουν τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Κι ας βλέπουν τα σημάδια και ας νιώθουν βαθιά μέσα τους πώς κάτι δεν πάει καλά.

Βρίσκουν δικαιολογίες για όλα, αρνούνται να δεχτούν ότι όλα αυτά τα σημάδια που πρέπει να τους χτυπήσουν καμπανάκι (το παιδί που δε μιλάει, που δεν έχει βλεμματική επαφή, που παρουσιάζει εμμονές στη συμπεριφορά του κλπ), στην πραγματικότητα δε θα διορθωθούν μαγικά από μόνα τους, αλλά αποτελούν βασικά συμπτώματα μια πάθησης.

Μιας πάθησης που δεν μπορούν να κατανοήσουν, που δεν ξέρουν τι την προκάλεσε και για την οποία δεν μπορούν να κατηγορήσουν κανένα, ούτε καν τον ίδιο τον εαυτό τους, αφοί οι ειδικοί τους διαβεβαιώνουν ότι δε φταίνε, ότι δεν έκαναν τίποτα λάθος.

Το πιο δύσκολο κομμάτι στον αυτισμό είναι τον αποδεχτείς και να αναζητήσεις την κατάλληλη βοήθεια για το παιδί σου.

Να μην κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου, να μη χάνεις χρόνο, αλλά να φροντίσεις με την κατάλληλη παρέμβαση (λογοθεραπείες, εργοθεραπείες, ψυχολογική υποστήριξη κλπ) να βελτιώσεις σημαντικά την ποιότητα της ζωής του παιδιού σου.

Όσο πιο σύντομος είναι ο δρόμος από την άρνηση στην αποδοχή, τόσο περισσότερα μπορεί να είναι τα οφέλη.