Είμαστε με την Εβελίνα στο αυτοκίνητο οι δυο μας και πηγαίνουμε σε παιδική γιορτή. Αναρωτιέμαι τι μου επιφυλάσσει η μοίρα μου για τη διαδρομή. Ή που θα αρχίσει να προσθέτει δυνατά τους αριθμούς των πινακίδων και να μου λέει το αποτέλεσμα ή που θα αρχίσει να μου λέει την προπαίδεια. Του 11 στοιχηματίζω. Έλα κουράγιο. Δεν είναι μακριά, θα τα καταφέρω.

Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου και η αγωνία μου φτάνει στο τέλος της…

- Μαμά, ποιο ουσιαστικό θέλεις να σου κλίνω;

(Έπεσα έξω. Γραμματική!)

- Μμμμ… Τι να σου πω … Πες μου δύο ουσιαστικά κι εγώ θα διαλέξω.
- «Ο κόκορας» και ο «κόρακας». Ποιο από τα δύο επιλέγεις;
- Τον κόρακα!
- Ο κόρακας, του κόρακα, τον κόρακα, κόρακα…. (Μου το κλίνει όλο σωστά.)
- Μπράβο Εβελίνα! Προχωρήσατε πολύ στο σχολείο!
- Ευχαριστώ… Θες τώρα να σου κλίνω και τον κόκορα;
- Ναι βέβαια, θέλω! (Η τυχερή μου μέρα)
- Ο κόκορας, του κόκορα, τον κόκορα, κόκορα. Οι κόκορες, των κοΡΑΚΩΝ, οι κόΡΑΚΕΣ, κόΡΑΚΕΣ.
Ωχ, λάθος το είπα! Ξανά: Οι κόκορες, των κοΡΑΚΩΝ. Μαμά! Τι έπαθα; Μπερδεύω τη Γενική του Πληθυντικού! Ξανά: Οι κόκορες, των κο-ΡΑ-ΚΩΝ.

Άστο καλό, μπλέκω τα πουλιά! Δε μου λες, τι άλλο θες να σου κλίνω; Το άλογο ή τη χελώνα;!!