Σκολίωση ονομάζεται η πλάγια απόκλιση της σπονδυλικής στήλης στο κατά μέτωπο επίπεδο. Οι περισσότερες περιπτώσεις σκολίωσης είναι άγνωστης αιτιολογίας, ενώ άλλες μπορεί να είναι συγγενείς, δευτεροπαθείς λόγω υποκείμενης νευρομυϊκής διαταραχής ή αντιρροπιστικές λόγω διαφοράς μήκους μεταξύ των δυο κάτω άκρων.

Η συχνότερη μορφή σκολίωσης παρατηρείται σε υγιή παιδιά χωρίς νευρολογικό νόσημα και είναι άγνωστης αιτιολογίας. Η συχνότητά της είναι κατά τι μεγαλύτερη στα κορίτσια, στα οποία επίσης έχει περισσότερες πιθανότητες να επιδεινωθεί και να απαιτεί αντιμετώπιση. Παρατηρείται κληρονομική προδιάθεση της νόσου, ενώ  20% αυτών των παιδιών έχουν στην οικογένειά τους και άλλα πάσχοντα άτομα.

Τα παιδιά που πάσχουν από ιδιοπαθή σκολίωση δεν πονάνε. Είναι μια ανώδυνη νόσος που πολλές φορές συγχέεται με άλλες νευρολογικές που προκαλούν πόνους στην πλάτη και τη μέση.

Η θεραπεία της ασθένειας βασίζεται στο αν το κύρτωμα αυξάνει προοδευτικά ή όχι. Η μη εξελισσόμενη σκολίωση δεν χρειάζεται αντιμετώπιση. Η πιθανότητα επιδείνωσης της σκολίωσης εξαρτάται από πολλούς παράγοντες: το φύλο, την οστική ηλικία, τη θέση και τη βαρύτητα του κυρτώματος.

Όσο μικρότερης ηλικίας είναι το παιδί, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος να επιδεινωθεί η σκολίωσή του. Η αντιμετώπιση της επιδεινούμενης ιδιοπαθούς σκολίωσης είναι συντηρητική (με τη χρήση κηδεμόνων) ή χειρουργική. Η εφαρμογή προγράμματος γυμναστικής μόνο, δεν είναι αποτελεσματική.

Πηγή: Βασική παιδιατρική Nelson