Τι μπορεί να κερδίσει ένα παιδί ακούγοντας όπερα; Μπορεί τίποτα, αλλά μπορεί και πολλά! Αν τύχει, λοιπόν, να ακούσει ένα απόσπασμα από μία όπερα, ένα παιδί –ας πούμε δύο ετών- το πιθανότερο είναι ότι θα αντιδράσει, όπως θα αντιδρούσε σε οποιοδήποτε μουσικό άκουσμα.

Τι γίνεται, όμως, αν αυτό το «άκουσμα» επαναληφθεί και γίνει ένας γνώριμος ήχος στα αυτιά του παιδιού; Το πιθανότερο είναι ότι γίνεται τόσο οικείο, ώστε το παιδί και μετέπειτα έφηβος και ενήλικας να γίνει φίλος της όπερας ή ακόμα και… θανάσιμος εχθρός της!

Και στην μία και στην άλλη περίπτωση, λοιπόν, εμείς ως γονείς, αλλά και το παιδί από τη δική του πλευρά, έχουμε κερδίσει!

Δώσαμε ένα ερέθισμα στο παιδί, τέτοιο που του έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσει την «όπερα», δηλαδή ένα μάλλον δύσκολο μουσικό θεατρικό είδος, να το δεχτεί ή να το απορρίψει, γνωρίζοντάς το σταδιακά και κάνοντάς το «δικό του», χωρίς βία ή ψυχολογικό καταναγκασμό.

Το ίδιο πράγμα μπορεί να συμβεί, με το διάβασμα, τη ζωγραφική, τη μουσική, την ποίηση, τη γλυπτική κ.ο.κ!

Αρκεί να δώσουμε στο παιδί μας τα ερεθίσματα, που πρέπει, για να «γνωρίσει», να επιλέξει, να απορρίψει ή να απλά να αποδεχθεί.

Η σύγχρονη νηπιαγωγική πρεσβεύει ότι τα νήπια, από πρώιμη ηλικία, ακόμα και από τον παιδικό σταθμό, δηλαδή γύρω στα τρία χρόνια, καλό είναι να δέχονται ποικίλα ερεθίσματα, κυρίως μέσα από το παιχνίδι.
Αυτό τους δίνει τη δυνατότητα να αναπτυχθούν ψυχολογικά και πνευματικά, ενώ τα προετοιμάζει στο να γίνουν καλοί «δέκτες» σε ότιδήποτε νέο μάθουν, συναντήσουν ή διδαχθούν στο μέλλον.

Μη διστάζετε, λοιπόν, να δίνετε ερεθίσματα στα παιδιά, έστω και αν αυτά το μόνο, που αποκομίζουν τελικά, είναι εικόνες. Πάρτε τα μαζί σας στο γήπεδο, στη βόλτα σας, στη λαϊκή, στο σούπερ μάρκετ, στα μαγαζιά, στην εκδρομή. Εκείνα θα σας ευγνωμονούν, που τα κάνετε μέρος της ζωής σας, και η κοινή εμπειρία τους μαζί σας θα τους μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη τους.