Πόσο επικίνδυνοι είναι οι παιδότοποι;



Μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία, ένα παιδί για να παίξει έπρεπε να πάει σε μια παιδική χαρά… την κλασσική. Με τις κούνιες της, την τραμπάλα της και την τσουλήθρα της. Όμως πλέον, πολλές παιδικές χαρές «μεταλλάχθηκαν» σε παιδότοπους, όπου παιδιά και γονείς μπορούν να περάσουν ξέγνοιαστες στιγμές. Κατά πόσο τελικά ισχύει κάτι τέτοιο;

Οι περισσότεροι υπαίθριοι παιδότοποι, εκτός από τα παιχνίδια για τους μικρούς ταραξίες, περιλαμβάνουν και τραπεζάκια για να κάτσουν οι γονείς να χαλαρώσουν, μια και –σύμφωνα πάντα με το νόμο- τα παιδιά τους παίζουν σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Έτσι και εκείνοι αφήνονται. Θα πείτε: Και που είναι το κακό;

Ανάμεσα λοιπόν στα πολύπλοκα, χρωματιστά και για τα παιδιά, διασκεδαστικά παιχνίδια, υπάρχουν και κάποια που ίσως να μην είναι τόσο καλά συντηρημένα, αποτελώντας τελικά κίνδυνο ακόμα και για την ίδια τη ζωή του παιδιού που παίζει ανέμελο.

Ενδεχομένως να υπάρχει μια τρύπα σε ένα δίκτυ ασφαλείας στο οποίο κάνουν βουτιά τα παιδιά ή το οποίο κλείνει την είσοδο σε απαγορευμένα σημεία (όπου ένα παιδί μπορεί να χτυπήσει), μπορεί να υπάρχει κάποιο αποχρωματισμένο και σκουριασμένο σίδερο ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα πολύχρωμα, ίσως ακόμα και κάποιος ενήλικας, με όχι και τόσο αγνές προθέσεις, να έχει κρυφτεί μέσα σε κάποια εσοχή ενός μεγάλου και κλειστού –κατά τα άλλα ασφαλούς- παιχνιδιού!

Αν και όλα τα παραπάνω μοιάζουν ή ακόμα μπορεί και να είναι, λίγο τραβηγμένα, υπάρχουν περιπτώσεις παιδιών, όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα, που είτε έχουν αρπαχθεί, είτε έχουν χτυπήσει ελαφρά ή και σοβαρά, είτε –στη χειρότερη των περιπτώσεων- έχουν χάσει ακόμα και τη ζωή τους!

Η τρομολαγνεία δεν είναι καλό πράγμα, αλλά και η αφέλεια επίσης.

Για το λόγο αυτό, κάθε φορά που πηγαίνει κάποιος το παιδί του σε έναν παιχνιδότοπο, όσο ασφαλής και αν φαίνεται ή οι ιδιοκτήτες διατείνονται ότι είναι, το σπουδαιότερο από όλα είναι να μη χάνει στιγμή από τα μάτια του το παιδί. Ούτε στιγμή!

Καλή η χαλάρωση, αλλά και αυτή πρέπει να γίνεται την κατάλληλη στιγμή.