Δεν αμφισβητεί κανείς ότι αγαπάτε πολύ το παιδί σας. Η αγάπη όμως είναι υποκειμενική και για τον καθένα από εμάς, σημαίνει διαφορετικά πράγματα. Για πολλούς γονείς για παράδειγμα, αγάπη σημαίνει να ανταποκρίνονται αμέσως σε κάθε του λογική ή παράλογη απαίτηση του. Για κάποιους άλλους, αγάπη σημαίνει να έχουν πάντα το παιδί τους κάτω από τα δικά τους φτερά και να είναι υπερπροστατευτικοί. 

Και κάπου εδώ έρχονται οι ειδικοί στην παιδική ανάπτυξη , που μας επισημαίνουν ποιά είναι τα χειρότερα και ενδεχομένως τα πιο συνηθισμένα λάθη που κάνουμε στην ανατροφή του παιδιού μας. 

1. Είμαστε υπερπροστατευτικοί. 
Κάποιοι γονείς δεν μπορούν να δουν ότι το παιδί τους έχει πια μεγαλώσει, με αποτέλεσμα τα παιδιά να μεγαλώνουν σε μια γυάλα. Η υπερπροστασία είναι βλαβερή για την ψυχική υγεία του παιδιού, αφού οι υπερπροστατευτικοί γονείς τείνουν να εμποδίζουν δραστηριότητες ή παιχνίδια, από φόβο μήπως το παιδί τους χτυπήσει ή πονέσει, και αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η παιδική ηλικία συνοδεύεται από γρατζουνιές, άτσαλα χτυπήματα κι ατυχήματα.  Μεγαλώνοντας αυτό το παιδί, το πιθανότερο είναι να βρεί έναν σύντροφο εξίσου υπερπροστατευτικό, αφού θα του είναι αδύνατο να λειτουργεί χωρίς τη φροντίδα και την παρέμβαση των άλλων. Και βέβαια κάτι τέτοιο οδηγεί σε χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, που θα τον συντροφεύουν στη μετέπειτα ζωή του. 

2. Δεν του επιτρέπουμε να είναι θυμωμένο ή λυπημένο
Όταν το παιδί θυμώνει, σημαίνει πως έχει ενοχληθεί από κάτι. Εμείς σπεύδουμε να του πουμε να μην θυμώνει και να το ξεχάσει. Πόσο λάθος! Ο θυμός είναι ένα πολύ φυσιολογικό συναίσθημα και θα πρέπει να το αποδεχθούμε. Απο εκεί και πέρα, οταν το παιδί είναι θυμωμένο, καλό είναι να του μιλήσουμε και να του μάθουμε να διαχειριστεί το θυμό που νιώθει. Το ίδιο συμβαίνει και όταν το παιδί μας δείχνει λυπημένο. Σπεύδουμε να το κάνουμε να χαμογελάσει και πάλι, επειδή θέλουμε το παιδί μας να είναι χαρούμενο. Τα παιδιά ωστόσο πρέπει να μάθουν να ανέχονται κάποιο βαθμό στενοχώριας και κάποιο επίπεδο δυστυχίας. Για αυτο λοιπόν, καλυτερα θα ειναι να τα αφηνουμε να το παλέψουν μονα τους και να ψάξουν για λύσεις από μόνα τους. Έτσι θα μαθουν να αντιμετωπίζουν τις δύσκολες καταστάσεις στη ζωή τους και να μαθουν ότι η η λύπη είναι μέρος της ζωής. 

3. Δεν το αφήνουμε να κάνει λάθη 
Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα παιδιά πρέπει να βιώσουν πολλά είδη καταστάσεων, ακόμα και αν είναι απογοητευτικές, για να αποκτήσουν ένα απόθεμα δύναμης ψυχής που οδηγεί στην ευτυχία. Αυτό ισχύει και για ένα μωρό λίγων μηνών που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του και να περπατησει, αλλά και για έναν μαθητή ή μαθήτρια δημοτικού που προσπαθεί να λύσει μαθηματικές πράξεις. Αν δεν πέσει, ή αν δεν κάνει λάθος , δεν θα μάθει. Δεν προσφέρουμε ως γονείς, αν είμαστε εμείς τα δεκανίκια για τα παιδιά μας.

4. Δεν το μαθαίνουμε να αγαπά τους άλλους
Εμείς οι γονείς πρέπει να μάθουμε στο παιδί καθώς μεγαλώνει, ότι είναι σημαντικό να βοηθά τους άλλους και να νιώθει κατανόηση, συμπόνια και δοτικότητα, καθώς είναι αξίες που θα το βοηθήσουν να εξελιχθεί σε έναν χρήσιμο και αυτάρκη ενήλικο. Μπορούμε να κάνουμε ασκήσεις καθημερινά, ξεκινώντας με απλά πράγματα, όπως το να βοηθά το παιδί σε κάπιιες μιρκοδουλειές του σπιτιού, όπως το να μαζεύει τα παιχνίδια του ή να βάζει τα απλυτα ρούχα στο καλάθι. Με τον τρόπο αυτό το παιδί μαθαίνει να βοηθά και να προσφέρει, καθώς αισθάνεται ότι κάνει κάτι πολύ σημαντικό. 

5. Δεν προσέχουμε και δεν επισημαίνουμε τα ταλέντα του
Οι άνθρωποι που έχουν αποκτήσει κάποια σημαντική δεξιότητα, είναι ευτυχισμένοι. Κάνουν κάτι που τους αρέσει και νιώθουν ότι αναγνωρίζονται από τους άλλους για κάτι που έχουν καταφέρει.Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά. Πρέπει να τα εμψυχώνουμε, να είμαστε δίπλα τους και να στηρίζουμε τις προσπάθειές τους, ειτε ευτό είναι ένα απλό παιχνίδι στην παδική χαρά για ένα νήπιο ή για έναν αγώνα ποδοσφαίρου με τους φίλους του.

6. Του δίνουμε φορτίο τα δικά μας όνειρα
Όλοι οι γονείς έχουμε όνειρα, τις περισσότερες φορές ανεκπλήρωτα. Και θέλουμε πολύ να τα πραγματοποιήσουν αυτά τα όνειρα τα παιδιά μας. Φυσικά και δεν μπορούμε να είμαστε ουδέτεροι ως προς το μέλλον των παιδιών μας, αλλά δεν μπορούμε και δεν πρέπει να τα αναγκάσουμε να γίνουν αυτό πουθέλουμε εμείς. Πέφτουμε στο λάθος να θέλουμε να μεγαλώσουμε τα "υπερ-παιδιά" για να θεωρηθούμε και εμείς οι ίδιοι "υπερ-γονείς". Το σωστό είναι να είμαστε δίπλα τους και να στηρίζουμε τις επιλογές τους, ακόμα και αν είμαστε αντίθετοι.  

Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!