Γράφει η Νηπιαγωγός Μιμή Ρουμπέκα-Κούλη


"Τι μου ήρθε τώρα και αντέδρασα έτσι  δεν ξέρω!" λέμε συχνά, μα, αν το καλοσκεφτούμε, ξέρουμε!

Είναι αλήθεια πως δεν αντιλαμβανόμαστε αμέσως τη σύνδεση ανάμεσα στις αυθόρμητες αντιδράσεις μας και στα παιδικά μας βιώματα, γι’ αυτό και κάποιες συμπεριφορές μας, μας φαίνονται ανεξήγητες …..
Ευτυχώς ή δυστυχώς τα παιδικά μας βιώματα είναι υπεύθυνα για ο,τι είμαστε, μαζί με λίγη δόση κληρονομικότητας!

Οι συμπεριφορές, τα λόγια και τα γεγονότα που ζήσαμε στην οικογένειά μας και οι σχέσεις που αναπτύξαμε με τους γονείς μας, όταν είμαστε παιδιά, οδηγούν σήμερα τις σκέψεις μας και τις σχέσεις μας.

Και κανένας άνθρωπος δεν έζησε την τέλεια παιδική ηλικία, αφού οι γονείς μας, μας δίδαξαν ο,τι « νόμιζαν» για σωστό, ίσως διαιωνίζοντας και τα δικά τους πρότυπα. Αν το καλοσκεφτούμε μάλιστα, έχουμε μείνει όλοι «κολλημένοι» σ’ αυτή την ηλικία παρ’ ότι ο αριθμός στην ταυτότητά μας έχει «μεγαλώσει»!....

Είναι πολύ δύσκολο πλέον, να ξεριζώσουμε από μέσα μας αντιδράσεις και πεποιθήσεις που μας ενοχλούν και ορίζονται από τα παιδικά μας βιώματα, σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Χρειάζεται πολύ δύναμη και θάρρος για να κάνουμε μια βουτιά μέσα μας και να παραδεχτούμε όνειρα ,επιθυμίες, φόβους, πληγές και κρυφές δυνάμεις, ξεχασμένες και καλυμμένες με γερές στρώσεις μάθησης και να τις φέρουμε στο φως για να απολαύσουμε μια ζωή γεμάτη χαρά…

Καθώς περνούν τα χρόνια όμως, οφείλουμε…. με μικρά «μακροβούτια» μέσα μας, να ισορροπήσουμε ανάμεσα στην ταύτιση με τους γονείς και τις πραγματικές επιθυμίες μας, καθώς νιώθουμε την ανάγκη να διαφοροποιηθούμε και να αναπτύξουμε τη δική μας προσωπικότητα. Η συναναστροφή με άλλους ανθρώπους, οι διαφορετικές εμπειρίες μας, μας δίνουν τη δυνατότητα, να γίνουμε διαφορετικοί απ’ τους γονείς μας, θεωρώντας ευπρόσδεκτο κάθε νέο χαρακτηριστικό μας, που θα μας μάθει κάτι ακόμα για τον εαυτό μας.

-Το ταξίδι της προσωπικής μας ανακάλυψης, το οφείλουμε όχι μόνο στον εαυτό μας, μα και στα παιδιά μας!!

Τώρα που καταλαβαίνουμε, ότι έχουμε στα χέρια μας ως γονείς πια, μικρές ψυχούλες και «χαράζουμε» πάνω τους την εξέλιξή τους και την πορεία τους στη ζωή (όπως έγινε και με μας) ας σκύψουμε με αγάπη μέσα μας πρώτα, για να παρηγορήσουμε ,να θεραπεύσουμε και να ισορροπήσουμε τον πληγωμένο εαυτό μας, ώστε δυνατοί, συνειδητοποιημένοι και «ψυχολογικά διαθέσιμοι»... να μπορέσουμε να αφουγκραστούμε τις ανάγκες ,τις σκέψεις και τα συναισθήματα του παιδιού μας. Γιατί μόνο τότε, θα μπορέσουμε να γίνουμε καλοί γονείς και το παιδί μας…….. ένας ψυχικά υγιής ενήλικας !!