Όταν τα παιδιά αρχίζουν να εξερευνούν το περιβάλλον τους, οι μαμάδες συνήθως είναι πιο προστατευτικές σε αντίθεση με τους μπαμπάδες, που τείνουν να είναι πιο ενθαρρυντικοί. Ένας μπαμπάς επιτρέπει ευκολότερα στο παιδί του να κάνει ριψοκίνδυνα πράγματα, όπως για παράδειγμα να σκαρφαλώσει, ενώ η μαμά συνήθως είναι αυτή που τρέχει από πίσω, φωνάζοντας «πρόσεχε!».

Όταν ένα παιδί κλαίει, η ενστικτώδης αντίδραση της μαμάς είναι να το πάρει αγκαλιά και να το παρηγορήσει, σε αντίθεση με τον μπαμπά που θα του αφήσει τον χρόνο να ηρεμήσει μόνο του. Οι μπαμπάδες ενθαρρύνουν την ανεξαρτησία, οι μαμάδες καθησυχάζουν τους φόβους.

Στην περίπτωση που το παιδί αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα, η μαμά θα προσπαθήσει μέσω της συζήτησης να βρει τις αιτίες του, ενώ o μπαμπάς θα σπεύσει να το διορθώσει. Οι μαμάδες είναι της επανάληψης και του διαλόγου, οι μπαμπάδες από την άλλη προτιμούν τις λίγες κουβέντες και τα αποτελέσματα.

Κι όμως αυτές οι διαφορές μπορούν να ωφελήσουν το παιδί, αρκεί στα σοβαρά και σημαντικά θέματα οι γονείς να έχουν κοινή στάση. Το παιδί πρέπει να ξέρει ότι υπάρχουν συγκεκριμένα όρια, τα οποία είναι αποδεκτά και από τους δύο γονείς. Όταν ο ένας γονιός λέει "όχι", ο άλλος θα πρέπει να τον στηρίζει και να μην τον «αδειάζει» μπροστά στο παιδί. Επίσης,οι γονείς θα πρέπει να συμφωνούν και στις συνέπειες, που θα υποστεί το παιδί σε περίπτωση που φερθεί ανάρμοστα.

Αν σε αυτά οι γονείς έχουν κοινή αντιμετώπιση, αν λειτουργούν σαν σύμμαχοι, που έχουν ως γνώμονα το καλό του παιδιού τους, τότε όλες οι άλλες μικροδιαφορές, δεν πρόκειται ούτε να μπερδέψουν το παιδί, ούτε να του δημιουργήσουν προβλήματα. Αντιθέτως, μπορεί να το βοηθήσουν κιόλας.