Κατ' αρχήν θα πρέπει να παραδεχθούμε πως στην εποχή μας ένα παιδί είναι σχεδόν αδύνατο να μην βλέπει τηλεόραση. Υπάρχει όμως ένα όριο όχι μόνο στο πόσο θα βλέπει αλλά και στο τι θα βλέπει. Στο βιβλίο μου «Mπαμπά μεγάλωσε με» υπάρχει ένα αναλυτικό άρθρο για το θέμα. Σας προτείνω να το διαβάσετε.

Τηλεόραση - d v d ...«Παν μέτρoν άριστον…»
Είναι πολύ εύκολο να μάθεις ένα παιδί να βλέπει ατελείωτες ώρες τηλεόραση και d v d, έτσι θα έχεις περισσότερο χρόνο για σένα, λιγότερη γκρίνια αλλά και πολύ περισσότερη ησυχία μέσα στο σπίτι… αυτά αν σκέπτεσαι μόνο την πάρτη σου, γιατί στην πραγματικότητα θα δημιουργήσεις ένα παιδί αντικοινωνικό, νευρικό και δεν ξέρω τι άλλο.

Εμείς έχουμε καθιερώσει μια συγκεκριμένη ώρα που θα βλέπει και η μικρή μας τα δικά της προγράμματα. Από εκεί και πέρα φροντίζουμε να την απασχολούμε με άλλα πράματα που να έχουν ενδιαφέρον, έτσι ώστε να μην της λείπει και πολύ η τηλεόραση. Αυτό που με ενόχλησε πάρα πολύ στα περισσότερα προγράμματα που παρακολουθούσε είτε στην τηλεόραση είτε σε d v d είναι η χρήση βίας, σκοτωμών κλπ, στη Χιονάτη ας πούμε αλλά και σε πολλά άλλα παραμύθια συμβαίνουν τρομερά πράγματα, που τώρα που παρατήρησα προσεκτικά τα λόγια τρόμαζαν εμένα, πόσο μάλλον την ευαίσθητη ψυχούλα ενός παιδιού.

Τρόμαξα να βρω κάποια που οι ήρωες να μην αλληλοσκοτώνονται, θα εκπλαγείτε αν δείτε πόση βία δείχνουν τα περισσότερα παιδικά προγράμματα. Είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα δει και τέτοια προγράμματα αλλά προσπαθήστε οι πρώτες εικόνες να μην εμπεριέχουν βία και ένταση, και εδώ ισχύει ότι στα πρώτα χρόνια είναι σαν σφουγγάρια και αυτές οι εικόνες θα μείνουν για πάντα χαραγμένες μέσα τους…(Αργήσαμε λίγο να το καταλάβουμε αυτό, αλλά τώρα προσπαθώ σε μεγάλο βαθμό να επιλέγω προγράμματα με όσο λιγότερη βία γίνεται, και χωρίς να τα δεις μην εμπιστευτείς έναν γλυκό και χαλαρό τίτλο, δεν ξέρεις από που θα ξεφυτρώσει ο δράκος, που αποκεφαλίζει τους πάντες.)

Το μεγάλο καμπανάκι χτύπησε, όταν μια μέρα ενώ είμαστε στο δάσος βόλτα μου είπε: «Μπαμπά φοβάμαι, πάμε να φύγουμε», «γιατί, αγάπη μου» της λέω «τι συμβαίνει; τι φοβάσαι;» «θα έρθει ο κυνηγός, μπαμπά, να μας σκοτώσει» μου λέει, τι είμαστε ''μπεκάτσες'';, σκέφτηκα στην αρχή. «Ποιος κυνηγός, μωρό μου;» τη ρώτησα, «ο κυνηγός, που τον έβαλε η κακιά βασίλισσα να σκοτώσει τη Χιονάτη» μου λέει, εγώ ως τότε έναν κυνηγό ήξερα από την κοκκινοσκουφίτσα και αυτός ήταν που τους έσωζε από τον κακό λύκο, όχι που τους σκότωνε.

Προσπάθησα να την ηρεμήσω αλλά μάταια αναγκαστήκαμε και φύγαμε σε λίγο, αργότερα όταν βλέπαμε μαζί την χιονάτη είδα τι εννοούσε, ήταν αυτός ο τύπος που βάζει η κακιά βασίλισσα να σκοτώσει τη χιονάτη και που τελικά όμως την αφήνει να ζήσει… και αυτή είναι μόνο μία από τις σκηνές που εμπεριέχουν κάποια μορφή βίας. Δεν θα σας αφηγηθώ και κάποιες άλλες περιπτώσεις αλλά η χιονάτη εξαφανίστηκε για πολύ καιρό από το ράφι με τα παιδικά. Όπως και άλλα προγράμματα που ανακαλύπταμε στην πορεία ότι είχαν βία ή θεωρούσαμε ακατάλληλα για την κόρη μας.

Αυτό, πάντως, που ανακάλυψα ρωτώντας είναι ότι ελάχιστοι γονείς είχαν άποψη για το θέμα, οι περισσότεροι διαλέγουν κάποια γνωστή ιστορία και τη βάζουν να τη δει το παιδί τους χωρίς όμως να ξέρουν τις λεπτομέρειες του προγράμματος προσέξτε πολύ, ότι είναι φτιαγμένο σε μορφή κινουμένων σχεδίων δεν σημαίνει ότι είναι κατάλληλο για τα παιδιά. Θέλει κόπο να κάτσεις να βλέπεις τα προγράμματα μαζί του αλλά μην το αφήνετε στην τύχη, και τέλος πρέπει να κοιτάτε τουλάχιστον αν είναι κατάλληλο για την ηλικία του, κάτι θα γλυτώσετε έτσι. Την καλύτερη άποψη όμως θα την αποκτήσετε μόνοι σας.
Και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, βεβαίως και θα τη δει τη Χιονάτη, όχι όμως όταν είναι τριών η τεσσάρων.