Φαντάζομαι τους περισσότερους από εσάς να είστε αυτή τη στιγμή στη δουλειά, πηγμένοι, πιεσμένοι, αγχωμένοι… Να ένα ευχάριστο διάλειμμα λοιπόν: Αυτά που βγαίνουν από το στόμα της εξάχρονης Εβίτας!

✔ Μαμά πότε φτιάχτηκες; (=γεννήθηκες;)

✔ Τραγουδάει: “Τρίγωνα, τετράγωνα, κύκλοι και γραμμές, δώσε ένα χιλιάρικο αλλιώς θα φας μπουνιές.”

✔ Μαμά, σου δίνω τα παιχνίδια που θέλω να χαρίσουμε. Και σκέφτηκα να κατέβουμε στο δρόμο, να τα βάλουμε πάνω σε ένα τραπεζάκι και να γράψουμε μια πινακίδα που να λέει: «Παιχνίδια που κάποια παιδιά δεν ήθελαν και τώρα τα χαρίζουν. Ελάτε!»

✔ Πού είναι ο νους σου, μαμά;
- Πού να ‘ναι, Εβίτα; Στο δρόμο. Αφού οδηγώ! Εσένα;
- Στο παιχνίδι. Πάντα στο παιχνίδι.

✔ Μαμά, σήμερα είναι η πρώτη μέρα που δε με καταλαβαίνεις…

✔ Γιατί το λένε Μπαμπούλας ΑΕ και όχι Μπαμπούλας ΒΖ?

✔ Έκανα άλμα στην ενόργανη και πάτησα στον πηδητήρα! (=βατήρα)

✔ Μετά από καυγαδάκι που είχαμε, δεν ξέρει τι άλλο να μου πει και ξεστομίζει την ύστατη απειλή: “Θα το πω στη μαμά σου!”

✔ Αλλά χθες μου είπε: “Μαμά σ’ αγαπώ άπειρα, αμέτρητα και 200 πάνω από τον ουρανό!”

✔ Ξυπνάει από εφιάλτη, με φωνάζει να πάω στο δωμάτιό της και μου δίνει σαφείς εντολές, τι πρέπει να κάνω για να ηρεμήσει:
Μαμά κάτσε εδώ δίπλα μου και πες μου: «Εβίτα σκέψου δελφίνια, σκέψου όμορφες σκηνές από το καλοκαίρι, αλλά να μη σκεφτείς τσούχτρες!»