Πριν από λίγες ημέρες, ήμασταν σε μια μαγευτική παραλία και πλησίαζε το σούρουπο. Τα παιδιά πλατσούριζαν στο νερό και εμείς οι μεγάλοι απολαμβάναμε τη θέα της θάλασσας. 

Λίγο πιο δίπλα μια μικρή ομάδα Ρώσων προετοίμαζαν το σκηνικό και στόλιζαν με πολύ διακριτικότητα και ηρεμία έναν γάμο. Απλά πράγματα, χωρίς τυμπανοκρουσίες και φαμφάρες. Ένα όμορφα στολισμένο τραπέζι, με πολλά λουλούδια και κεριά, στο σημείο όπου θα γινόταν το μυστήριο. Άλλωστε δεν χρειαζόταν κάτι άλλο. Το Αιγαίο που απλωνόταν μπροστά μας ήταν υπεραρκετό και οτιδήποτε άλλο ήταν μόνο περιττό. Το Αιγαίο και δύο άνθρωποι που αγαπιούνται και που αποφάσισαν να ενώσουν τις ζωές τους ενώπιον Θεού και θάλασσας και που ταξίδεψαν για τον λόγο αυτό μέχρι την χώρα μας. Απόλυτη ομορφιά και απόλυτη αγάπη. 

Σκεφτόμουν τί θα έκανε σε μια αντίστοιχη περίπτωση ένα ελληνικό ζευγάρι. Θα είχε καλέσει όλη την οικογένεια, ακόμα και τους μακρινούς συγγενείς, φίλους, γνωστούς και συνεργάτες, θα είχε ξοδέψει μια περιουσία για μια βραδιά, προκειμένου να ευχαριστήσουν τους καλεσμένους τους και το πιθανότερο είναι ότι οι ίδιοι δεν θα το απολάμβαναν σχεδόν καθόλου, λόγω της κούρασης και του άγχους για να είναι όλα τέλεια. 

Κρίμα, πολύ κρίμα, να χάνουμε την ουσία. Το ζευγάρι από τη Ρωσία από την άλλη, είχε πιάσει το νόημα και είχε ό,τι χρειαζόταν. Ο ένας τον άλλον, πολλή αγάπη, πολλή ελληνική θάλασσα και απέραντη ομορφιά. Και δεν ήταν κανένας άλλος, γιατί δεν χρειαζόταν κανένας άλλος. Μια όμορφη νύφη, με ένα εντυπωσιακό κατάλευκο νυφικό και ένας ευτυχισμένος γαμπρός, που δεν σταμάτησαν να χαμογελούν. 

Αξιοζήλευτο σκηνικό απαράμιλλης ομορφιάς πραγματικά. Και προφανώς, με είχε συνεπάρει πολυ αυτή η εικόνα, που ο Νικόλας μου άρχισε να μου κάνει ερωτήσεις περί γάμου του τύπου..

"Μαμά, γιατί η νύφη φοράει αυτό στο κεφάλι της;" 

...Kαι κυρίως ...

 "Γιατί παντρεύονται, μαμά, αυτοί οι άνθρωποι;"....

"Γιατί αγαπιούνται πολύ, Νικόλα μου"...του είπα εγώ.

"Μαμάααα, εγώ θα παντρευτώ όταν μεγαλώσω;"

"Αν το θέλεις ναι"...απάντησα.

"Και ποιά θα παντρευτώ, μαμά;" ρώτησε.

"Θα βρείς μια πολύ καλή κοπέλα, που θα σε αγαπά και την αγαπάς και θα την παντρευτείς", ειπα εγώ.

Ο Νικόλας τότε δεν μίλησε, αλλά κάτι σκεφτόταν. Ύστερα από λίγα λεπτά...

"Μαμάαααα, να σου πώ ενα μυστικό;" είπε χαμηλόφωνα και έσκυψε στο αυτί μου.

"Εσένα θα παντρευτώ, μαμά"....



Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!