Σαν χθες μου φαίνεται...και όμως πέρασαν ήδη από 4 χρόνια, από τότε που έφερα στον κόσμο τον Νικόλα μου....Με πολλή Σοφία, Αγάπη, Πίστη και Ελπίδα, που εύχομαι να τον συνοδεύουν για όλη του τη ζωή. Μεγάλη μέρα. Σημαντική μέρα!

Θυμάμαι το πόσο ανυποψίαστη ήμουν όταν πήγαινα στο μαιευτήριο για να γεννήσω. Ούτε καν φανταζόμουν τί με περιμένει και τί θα ζήσω τα επόμενα χρόνια. Όπως και τώρα άλλωστε. Νιώθω τελείως ανυποψίαστη για το τί με περιμένει. Και ανυπόμονη παράλληλα. Τιποτα δεν είναι όπως πριν. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Όλα πρωτόγνωρα, όλα αλλιώς, τα πάντα πλέον έχουν να κάνουν με τον Νικόλα, όλα γυρίζουν γύρω από εκείνον.

Και μου αρέσει που έχω ένα αντράκι στο σπίτι, που έχει άποψη για τα πάντα, που υπολογίζω την άποψή του, που με ενδιαφέρει η άποψή του. Ένα αντράκι που πριν από 4 χρόνια ήταν ακόμα μεσα στην κοιλιά
μου. Και τώρα με καθορίζει, με καθοδηγεί, με ορίζει.

Ένα αγοράκι τεσσάρων ετών. Μια μαμά τεσσάρων ετών. Μαζί μεγαλώνουμε. Μαζί γνωρίζουμε έναν νέο κόσμο. Τον δικό μας κόσμο. Γιατί τίποτα δεν είναι το ίδιο. Μέσα σε αυτά τα τεσσερα χρόνια ξανασυστήθηκα με τον εαυτό μου. Αυτή είναι η αλήθεια. Έμαθα πράγματα για μένα, τα οποία αγνοούσα. Έμαθα τί θα πεί αληθινή και ανιδιοτελής αγάπη. Έμαθα τί θα πει να βάζεις κάποιον άλλον πάνω από τον εαυτό σου. Κατάλαβα ότι το παιδί μου είναι κομμάτι μου, αλλά δεν μου ανήκει. Είναι ένας ανεξάρτητος άνθρωπος, αλλά εγώ είμαι υπεύθυνη για εκείνον.

Δεν είμαι η τέλεια μαμά και το ξέρω. Δεν υπάρχουν τέλειες μαμάδες άλλωστε. Προσπαθώ ωστόσο να κάνω ό,τι καλύτερο για το παιδί μου. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα λείπω αρκετές ώρες απο το σπίτι για να βρίκομαι στη δουλειά. Ακόμα και αν ξέρω ότι του λείπω πολύ. Ακομα και αν ξέρω ότι δεν το καταλαβαίνει και ότι προσπαθεί καθε μέρα να μου αλλάξει γνώμη και να μην πάω στη δουλειά...Γιατί εμένα μου λείπει περισσότερο και ας προσπαθώ να μην του το δείξω. Εις μάτην.

Να τα εκατοστήσεις, αστεράκι μου!



Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!